آنگاه در بلند و پست بودن خورشید برای بر پای گشتن این چهار زمان از سال و اسرار و مصالح نهفته در آنها اندیشه کن.
در «زمستان» حرارت [و ثمر دهی] به درون درخت باز می گردد از آنها میوه پدید می آید. هوا متراکم می گردد و از این تراکم و فشار هوا و ابر و باران به هم می رسد. بدن حیوان سخت و قوی می گردد.
در «بهاران» همان مواد و حرارت [که در درخت و گیاه نهفته بود] حرکت می کند و موادی را که در زمستان ساخته و متولد شده است پیدا می سازد. گیاه می روید و درختان شکوفه می کنند. حیوانات نیز برای تولید نسل و جفتگیری در هیجان می افتند.
در «تابستان» هوا سخت گرم می شود و میوه ها می رسند، مواد زاید بدن ها ترشح می کنند. روی زمین می خشکد و برای ساخت و ساز و کار آماده می گردد.
*در «پاییز» هوا صاف می شود. بیماری ها مرتفع می گردند. بدن ها سالم می شوند. شب به درازا می کشد و می توان در این فرصت کارهایی کرد. هوا معتدل می شود. نیز مصالح و حکمت های دیگری هست که ذکر آن ها سخن را به درازا می کشاند.
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
مقالات،
،
